Είναι φορές όπου ένα τόσο απλό και συνηθισμένο δόλωμα μπορεί να αποτελέσει κορυφαία προσέλκυση με άριστα αποτελέσματα. Ο λόγος για το καβουράκι, που αν δολωθεί και ψαρέψει στον σωστό τόπο αποτελεί ένα από τα καλύτερα δολώματα για ψάρια πρώτης κατηγορίας.
Οι τσιπούρες κυκλοφορούν συνήθως ζευγάρια από τα ρηχά έως 30 μέτρα βάθος. Τις συναντάμε γύρω στα 20 μέτρα σε αμμώδεις βυθούς με σκόρπιες φυκιάδες ή στις τραγάνες με το μαρουλάκι ή το χορταράκι. Εκεί τους κάνουν παρέα και σαργοί.
Μας ενδιαφέρουν τα μικρά καβουράκια, που μπορούμε να τα βρούμε αλλά και να τα περάσουμε εύκολα στο αγκίστρι μας.
Οσον αφορά τον κάβουρα ή καβούρι ή καρκίνο, είναι μαλακόστρακο δεκάποδο. Υπάρχουν καβούρια που ζουν σε αλμυρά, αλλά και σε γλυκά νερά.
Το σώμα του κάβουρα αποτελείται από τρία μέρη, το κεφάλι τον θώρακα και την κοιλιά. Το κεφάλι με τον θώρακα ενώνονται και σχηματίζουν τον κεφαλοθώρακα, ενώ τα μάτια τους βρίσκονται στο μπροστινό του μέρος.
Το σώμα του κάβουρα σκεπάζεται από σκληρό όστρακο που τον προφυλάσσει από τους εχθρούς, ενώ διαθέτει χρώμα κοκκινωπό ή γαλάζιο ή μπεζ ή πρασινοκαφέ -αναλόγως πού ζει- το οποίο αλλάζει κάθε χρόνο ενώ μεγαλώνει. Ως όργανα αφής έχουν δυο ζεύγη κεραίες που τους χρησιμεύουν για το νυκτερινό τους κυνήγι, ενώ έχουν ανεπτυγμένα αναπνευστικά όργανα και πολύ δυνατή όσφρηση.
Τα δύο μπροστινά πόδια του κάβουρα είναι μακριά και ισχυρά που καταλήγουν σε δαγκάνες με τις οποίες συλλαμβάνει τη λεία του και την κομματιάζει. Τα υπόλοιπα πόδια του καταλήγουν σε νύχια, με τα οποία περπατά και κολυμπά. Τα θηλυκά καβούρια γεννούν αβγά, τα οποία μέχρι να τα αποθέσουν είναι κολλημένα στην κοιλιά τους.
Ο κάβουρας τρέφεται με μαλάκια, ψάρια, σκουλήκια, αβγά ψαριών κ.λπ., είναι αμφίβιος, πεισματάρης, μαχητικός και δεν δειλιάζει μπροστά στους εχθρούς του. Εχει νοστιμότατο κρέας και ιδιαίτερα ο σιδεροκάβουρας, ενώ η καβουρομάνα, η επονομαζόμενη και "μαλλιαρή", δεν έχει καλό κρέας σε μικρό μέγεθος, όταν όμως αποκτήσει εντυπωσιακές διαστάσεις τότε είναι ασύγκριτη.
Το μικρό καβούρι ως δόλωμα
Γνωστό για την αποτελεσματικότητά του -αλλά δεν χρησιμοποιείται ευρέως- γιατί απευθύνεται κυρίως σε μεγάλα ψάρια, όπως οι τσιπούρες που τρελαίνονται για το ζωντανό καβουράκι.
Αν πρόκειται για τα καβουράκια της ακτής που οι δαγκάνες τους είναι επικίνδυνες, τότε μπορούμε να τις αφαιρέσουμε μόλις τα πιάσουμε, ώστε να μη μας δυσκολεύουν στη δόλωση, αλλά και για να μη φοβάται το ψάρι..
Υπάρχουν πολλών ειδών καβούρια τα οποία συναντάμε και σε διαφορετικά μέρη. Εμάς ως δόλωμα μας ενδιαφέρουν τα μικρά καβουράκια, που μπορούμε να τα βρούμε αλλά και να τα περάσουμε εύκολα στο αγκίστρι μας. Τέτοια καβουράκια είναι αυτά που βρίσκονται στα βραχάκια της ακτής, αλλά και σε ρηχές αμμουδιές.
Τα καβουράκια που βρίσκονται στα βραχάκια της ακτής μπορούμε να τα πιάσουμε με μία απόχη. Την ημέρα είναι αρκετά δύσκολα, γι' αυτό καλό είναι να τα αναζητήσουμε το βράδυ όπου τα πράγματα είναι πιο εύκολα, αφού με έναν φακό μπορούμε να μαζέψουμε αρκετά κομμάτια. Για τα καβουράκια που βρίσκονται σε ρηχές αμμουδιές θα χρειαστούμε μάσκα. Μπορούμε να τα συλλέξουμε και να τα διατηρήσουμε σε ένα δοχείο ή σε πλαστικό μπουκάλι με μικρές τρύπες και μεγάλο στόμιο που μπορούμε να το έχουμε μαζί μας δεμένο με σχοινάκι περασμένο στο καπάκι. Κάθε φορά που πιάνουμε ένα καβουράκι, το τοποθετούμε μέσα διατηρώντας τα έτσι όλα ζωντανά.
Η τσιπούρα Κάνει πολλά κεφάλια και δυνατά χτυπήματα, χρειάζεται προσοχή να μη μας ξαγκιστρωθεί, γι' αυτό ποτέ δεν ζορίζουμε την πετονιά! Αφήνουμε όταν τραβάει και τραβάμε μόλις χαλαρώσει.
Το καβουράκι λόγω του μεγέθους του μπορούμε να το πιάσουμε ακόμη και με γυμνά χέρια, μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε και γάντια.
Πώς τα δολώνουμε
Τα καβουράκια δολώνονται ολόκληρα και ζωντανά σε ανάλογο αγκίστρι με το μέγεθός τους. Αν πρόκειται για τα καβουράκια της ακτής που οι δαγκάνες τους είναι επικίνδυνες, τότε μπορούμε να τις αφαιρέσουμε μόλις τα πιάσουμε, ώστε να μη μας δυσκολεύουν στη δόλωση, αλλά και για να μη φοβάται το ψάρι..
Ο πιο συνηθισμένος τρόπος δολώματος είναι να περάσουμε το αρπάδι του αγκιστριού από το πάνω μέρος του κάβουρα και να το βγάλουμε στην κάτω μεριά της κοιλιάς του, ενώ το αρπάδι θα προεξέχει για να καρφώσει το ψάρι που θα τσιμπήσει. Το αγκίστρι μας θα ήταν καλό να είναι σκουρόχρωμο και να μην είναι ασημένιο, έτσι ώστε να μη δίνει υποψίες στα ψάρια.
Συνηθίζεται όταν πρόκειται να δολώσουμε καβούρι να το σκοτώνουμε πρώτα με ένα χτύπημα ανάμεσα στα μάτια και στη συνέχεια να το δολώνουμε, ώστε να μην τρυπώσει κάτω από τα βράχια. Αυτό συνίσταται όταν ψαρεύουμε πατωτά σε μέρος που έχει πέτρες, όταν όμως ο βυθός είναι αμμουδερός ή ψαρεύουμε λίγο πιο πάνω από τον πυθμένα, αυτό δεν ενδείκνυται, γιατί τότε το δόλωμά μας παύει να δουλεύει ως ζωντανό.
Οταν σκοτώσουμε το καβούρι μας, τότε καλύτερος τρόπος είναι να το δολώσουμε περνώντας το αγκίστρι πλάγια και βγάζοντας την ακίδα του ανάμεσα στα πόδια του. Ετσι καλύπτεται όλο σχεδόν το αγκίστρι και δεν πονηρεύει τα ψάρια.
Το τσίμπημα της Χρυσοφρύδας
Η τσιπούρα είναι πολύ δυνατό ψάρι, άλλοτε τσιμπάει χωρίς όρεξη και άλλοτε αρπάζει με δύναμη το δόλωμα. Κάνει πολλά κεφάλια και δυνατά χτυπήματα, χρειάζεται προσοχή να μη μας ξαγκιστρωθεί, γι' αυτό ποτέ δεν ζορίζουμε την πετονιά! Αφήνουμε όταν τραβάει και τραβάμε μόλις χαλαρώσει. Εάν την πετύχουμε σε ημέρα που αρπάζει το δόλωμα και το καταπιεί, έχουμε λιγότερες πιθανότητες να τη φέρουμε στη βάρκα -ιδιαιτέρως αν ξεπερνά το κιλό-, διότι με τα ατσάλινα σαγόνια της θα μασήσει την πετονιά και θα μας την κόψει. Αν είναι ημέρα που "γλείφει" και την πετύχουμε τη στιγμή που έχει δαγκώσει το δόλωμα και το έχει στο στόμα ώστε να το μαλακώσει και να βγάλει το αγκίστρι, είμαστε τυχεροί. Με ένα τράβηγμα θα την πιάσουμε από το στόμα και θα καταλήξει στη ψαροσακούλα μας. Για σίγουρο αποτέλεσμα όμως θα πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε εφοδιασμένοι με απόχη, γιατί, αν μας ξενερίσει το ψάρι, το χάσαμε, είτε ψαρεύουμε από το σκάφος είτε από την ακτή.
Δημοσίευση σχολίου